خودافشایی (مهارت ارتباط موثر با دیگران)

تقویت کننده های ارتباط را همیشه به همراه داشته باشید.
 

چکیده: بیان بخشی از زندگی خود برای ارتباط با دیگران، مهارتی است که از آن به «افشاگری» نام برده می شود. در این نوشتار به بیان این مهارت و لوازم آن می پردازیم. با ما همراه باشید.

تعداد کلمات 635 / تخمین زمان مطالعه 3 دقیقه

 افزون بر گوش دادن، همدلی و پرسش، افشای خود یکی دیگر از مهارت های ارتباط مؤثر است که در برقراری ارتباط نقشی ویژه دارد. در افشای خود ما اطلاعاتی را به دیگران می دهیم که آنان نمی دانند و از این راه، با تشویق دیگران برای بیان اطلاعات بهره می بریم.
دو روان شناس به نام های جوزف لافت و هری انگرام برای موضوع «افشای خود» پنجره ای را به نام جو - هری" ترسیم کرده اند (جو - هری ترکیبی است از بخش نخست نام های این دو روان شناس است).

در این نمودار، برای شخص چهار بعد در نظر گرفته شده است:
١. جنبه هایی که هم فرد و هم دیگران از وجود آنها باخبرند؛
٢. جنبه هایی که خود فرد از آنها بی خبر است و دیگران از آن باخبرند، مثل اطوارها و عادات ناخوشایند؛
٣. جنبه هایی که خود فرد از آنها آگاه است، اما برای دیگران فاششان نمی کند، مثل مسائل خصوصی، افکار و احساسات؛
۴. جنبه هایی که هم شخص و هم دیگران از آنها بی خبرند.
خودافشایی موجب می شود اندازه بخش یک افزایش یابد و دیگر بخش ها کوچک تر شوند. به عبارت دیگر، با تشویق مراجعان به خودافشایی، نه تنها موجب می شویم اطلاعات آنان درباره خودشان افزایش یابد، بلکه ما نیز درباره آنان اطلاعات بیشتری به دست می آوریم و آنان را بهتر درک خواهیم کرد.[1]
 

 ۱. پذیرش: ما با کسانی که پذیرش افزون تری دارند بیشتر خودافشایی می کنیم. پژوهشگران دریافته اند که وقتی ما دیدگاه های مخاطب را می پذیریم، او نیز بیشترخود افشایی می کند.
٢. اعتماد: بنا بر پژوهش ها، رابطه مثبتی بین اعتماد و خودافشایی وجود دارد؛ زیرا اگر شخص افشاگر به رازداری شنونده اطمینان داشته باشد و بداند وی از افشاهای او علیه خودش استفاده نمی کند، بیشتر خودافشایی خواهد کرد.
۳. رفتارهای غیر کلامی: مانند بیشتر مهارت های ارتباط مؤثر، خودافشایی می تواند کلامی و غیر کلامی باشد. پژوهشگران دریافته اند کسانی که گفتار و ظاهر مناسبی دارند، دیگران را به خودافشایی بیشتری وا می دارند.
 

1. در خودافشایی های کلامی از ضمایری چون «من» یا «مال من» استفاده می کنید.

٢. انتظار نداشته باشید در آغاز برخورد، خودافشایی ای عمیق صورت گیرد.
٣. بهتر است در نخستین برخورد، خودافشایی درباره حقایق کلی باشد (نام، شغل، محل اقامت، تحصیلات).
۴. بکوشید در برخورد آغازین خودافشاییتان مثبت باشد؛ مانند: «من جایزه بهترین دانش آموز کلاس را نیز گرفتم. از اینکه توانسته بودم به کلاس خودم کمک کند تا این ترم رتبه خوبی در مدرسه به دست آورد خوشحال بودم».
5. خودافشایی احساسات عمیق (مانند من از میهمانی های شلوغ بیزارم) را با کسانی که چند صباحی باهم بوده اید مطرح کنید.
6. افشای حقایق و احساسات عمیق را می توان نشان متعهد بودن شخص به رابطه دانست.
۷. در خودافشایی صادق باشید و از خطر ریاکاری بپرهیزید.
8. از افشای متکبرانه و همراه با غرور بپرهیزید؛ مانند: «من تمام دوره دبیرستان بهترین دانش آموز بودم. در واقع بهترین دانش آموز در کل تحصیلاتم بودم. بنابراین سال بعد می توانم در هر دانشگاهی که بخواهم درس بخوانم».
9. در خودافشایی افراط نکنید. پژوهشگری بیان می کند: «مردم برای کسانی که بدون در نظر گرفتن موقعیت، درباره هر چیزی خودافشایی می کنند، چندان زیاد افشاگری نمی کنند».[4]
 
 
منبع: کتاب «دست در دست ارتباط (مهارت های ارتباط موثر)»
نویسنده: محمود خلیلیان و سیدمهدی خطیب